Zauri guztiek uzten dute orbain bat.

Nork ez du masailean txikitan erori zeneko orbain bat. Edo erori eta iskina baten kontra buruan hartutako kolpearen orbainik. Nork ez du bere gorputzean noizbait emandako punturen baten markarik. Edota operazio baten arrastorik.

Ziur denok badugula horrelakorik gure gorputzean. Askotan ispiluaren aurrean jarri eta ez zaigu gustatuko ispiluak berak itzultzen digun irudia. Niri ere pasa izan zait. Ezabagoma bat existituko balitz azaleko orbaina kentzeko, edo zerbait jarri gainetik ez nabarmentzeko.. Baina hala ere, nabarmenduko litzateke. Ez dago aukerarik ezabatzeko, ez balego bezala egiteko. Dagoena onartu behar berriz ere.

Behatz artean dudan orbaina ikusten dudan bakoitzean, nire oroimenera itzultzen da haur nintzenean gertaturiko pasartea. Hortz baten zatia hautsita dudala ikustean, berriz ere oroitzapenak ureztatzen dute nire memoria. Azken batean orbain bakoitzak atzetik istorio bat dauka. Eta zer izango ginateke istoriorik gabe? Besteei ezer kontatzeko ezer izan gabe? Deus.

Apustu egingo nuke: ez dago atzetik istoriorik ez duen orbainik. 

Help.

Bizitzako une askotan aurre egin behar izaten diegu arazoei. Saiatu behintzat, arazoek ez gaitzaten eraman zulora. Argitasunik gabeko zulora. Beti ez da horren erraza izaten ordea. Batzuetan, askotan, gehiegitan … besteen laguntza behar izaten dugu gure arazoa konpontzeko.

Esperientziak erakutsi dit lagun baten arazoa zure arazo bihurtzen dela azken finean. Hala ere, arazo hori dela medio hartutako jarrerak ez du dena justifikatzen. Laguntzen jakitea bertute handia den arren, laguntza eskatzeak ere badu berea. Pertsona asko besteak baino gutxiago sentitzen dira laguntza eskatu beharrean ikusten direlako. Baina ez dago horrela  sentitu beharrik. Bi burmuinek batek baino hobe pentsatzen dute. Laguntza eskatzeaz ez da lotsatu behar. Alderantziz. Laguntza eskatzea goraipatzekoa da. Izan ere, bakoitzak jakin beharko luke non dagoen bere muga. Eta muga hori iristen denean, beste pertsonengana joan laguntza bila. Lagunak, familia… edonor dela ere. Medikuak gorputza aztertzen eta sendatzen duen era berdinean psikologoek burmuina aztertu eta sendatzeko gai dira. Denok beharko genukeela bat uste dut, esan gabe gelditu ez dadila.

Lagun on batek egin daitekeen opari hoberena egin zidan: liburu bat. No me iré sin decirte a dónde voy liburuan agertzen zen esaldi bat etorri zait burura: “No hay grandes problemas sino personas pequeñas”. Izan gaitezen handi.

Batzutan.

Bertute asko ditu gizakiak. Askotan ez ditu denak erabiltzen ordea, eta horrela, bertute hori gabezi bihurtzen da.

Entzuteko gaitasuna du gizakiak, batzuetan behintzat. Bakoitzak bere iritzia ematea bezain –edo gehiago- garrantzitsua da albokoari entzutea. Horrela, bakoitzak bizitzaren inguruan duen ikuspegia beste begi batzuetatik nola ikusten den ikasten dugu. Dena ez dela zuria; dena ez dela beltza. Badagoela tarteko kolorerik. Noski, ez da gauza erraza. Askotan entzulearen papera hartzean, ez dugu hizlariaren iritzi berdina. Baina hori ez ote aberasgarria? Alabaina, bertan dago xarma.  Bakoitzak bereari eustea, baina ondokoari entzutea. Beti ez bada gurea egia. Errealitatea bakoitzak bere prismatikoekin begiratzen du, ez digu denoi berdin eragiten. Bizitzaren inguruko kezka eta hausnarketak bakoitzarenak dira. Ez dago bi berdinik. Berdin dio ordea.

Bertan aurkitzen ditugu bizitzarenganako jarrera positiboa dutenak. Baina badago tarterik ere ezkorrentzat. Bertan dilema.

Goizean iratzargailuarekin esnatzea ziur ez dela inorentzako gustagarria. Ziur gehienok amesten dugula goizero norbait etortzea gosariarekin gure ohera, leihoa ireki eta eguzki izpiek azala laztantzea. Goiza ederra izatea, txoriak entzutea, loteria tokatzea. Baina Euskal Herrian bizi gara; eguraldiarekin asmatzea nahiko loteria. Horrelakoa da bizitza bada. Dagoenari heldu behar. Eta gaur ez da sorpresarik izan. Ez dut loteria aurkitu, ez didate gosaria ohera ekarri. Eguna hobeto joatea ere ez zen zaila izango. Baina euriak aurpegia garbitu dit, pentsamenduak aldendu dizkit, lasaitu egin nau. Badelako bizitza honetan arazorik, larriak askorik. Baina eguna irribarre batekin hastea debalde dela diote, ez duela kalterik eragiten. Irrien lagunak garela dio lagun on batek, hori eutsi behar lurrera erori aurretik.. 

Quién algo quiere, algo le cuesta.

Siempre nos cuesta empezar algo nuevo. Tememos a lo desconocido, porque no sabemos nadar en aguas vírgenes. Tememos hacernos daño, que nuestras ilusiones de nuevo se evaporen, sentirnos que nuestros esfuerzos no valieron para nada, más que para perder el tiempo.
Y ¿hasta dónde estamos dispuestos a cambiar para empezar un nuevo camino?

.

Denbora.

Me busco

Cierro la puerta de mi habitación. Me tumbo en mi cama, demasiado ancha, y empiezo a escribir. He intentado dormir, cerrar los ojos e irme al mundo en que suelo estar siempre. A mi mundo, en mis noches. Aunque hoy parece imposible. Una gran fuerza se ha apoderado de mí. No puedo reprimir mis lágrimas, no puedo hacer que dejen de caer. Siento un vacío dentro de mí, un hueco. Y pongo un poco de música para romper este maldito silencio, pero todas las canciones me hacen llorar. Y me siento ridícula, no estoy mal. Sólo que a veces, necesito desahogarme, a solas, escribir sin pensar que luego juzgarán lo que escribo. Pensar sin reprimirme, soltar todo lo que tengo dentro. Pero qué más dará, mañana será otro día, y hoy la gente duerme tranquila. Y yo mientras tanto, sin poder cerrar mis párpados. Nos creemos tanto cuando no somos nada… y a veces tengo que bajar de mi burbuja de energía y de alegría para descansar. Para que mi mente descanse. No importa el tiempo, necesito descansar. No dormir. Descansar.

 Supongo que a veces al ser de un pueblo tan pequeño, la ciudad se me queda grande. Y echo de menos ver que a alguien le importa que ahora esté despierta. Que yo también soy frágil. Como todos, o más. Sólo hay que cruzar esa pared para saber que no soy de piedra. Que dentro de mí hay mucha fragilidad. Pero las luces de la calle, como todas las noches, no tienen sueño. Y yo hoy me uno a ellas. Me da lo mismo despertar mañana con mala cara. Y estar mal, triste, de bajón. Tengo mis días. Con mil pensamientos en mi cabeza, sin poderlos apartar. Como diría el segundo álbum de Bebe, Y.